अनोळखी सखी: जिंदगीची हुरहूर

ती बस स्टॉपवर भेटली.ती सुंदर होती. मी बराचं वेळ पहात होतो. ती खूप चंचल होती. तिचं चालणं पहाणं मोहक होत. मला ती आकर्षित करून घेऊ शकली होती. माझीच नाही अनेकांच्या नजरा ही तिच्याकडेच रोखलेल्या होत्या.असा एखादा चेहरा असल्या अनोळखी गर्दीत असतोच असं माझं निरीक्षण आहे. हआपल्यावर इतक्या नजरा खिळल्या हे तिच्या लक्षात ही आलं असावं तिच्या प्रत्येक हालचालीत एक लय होती. माझ्या मनात अनेक गाणी रूंजी घालू लागली होती. खरतर मी ती गाणी गुणगुणू ही लागलो होतो.माझं ही वय तसं फार नव्हतं.मी नववीत असेल? आणि ती? मला कुठं माहित होतं? ती माझ्या पेक्षा वयानं थोडी लहान असेल.पाठीवर सोडलेले मोकळे केस.पोपटी रंगाचा कुर्ता.. व्हाईट रंगाची टाऊजर.छानशी गुलाबी रंगाची ओढणी.पाठीवर सॅक बहुतेक तिचं ते दप्तर असावं.मला नक्की आज ही आठवतं.तिनं आपल्या ड्रेसला मॅच होईल असे टिकली लावलेली होती.तिचा रंग गोरा होता. तारुण्याच्या खूणा तिच्या अंगा खांदयावर स्पष्ट झाल्या होत्या. या सा-या रंग संगतीमुळे,ती कमालीची आकर्षक दिसतं होती.हाय..हाय..अंधारात!! मर जाऊ..!!!अश्या विशिष्ट वयात साधारण सर्वच मुली सुंदर दिसतात. तारुण्याची झाक सौंदर्य अधिक खुलवत असेल का? मी तिच्याकडे टक लावून पहात होतो. तिचं लक्ष नव्हतं.तिच्या मी खिडकीतील ही नसेल ! माझं असं मोहित होऊन पहाणं माझ्या शेजारच्या एका काकूच्या लक्षात आलं होतं.खरतर ती तिची कुणीचं नव्हती. त्याचं माझ्याकडे राग राग पाहू लागल्या. मी दूर गेलो. मला माझ्या विलोभनीय क्षण असे हातचे निसटून नव्हते द्यायचे.मी तिचं ते अप्रतिम सौंदर्य माझ्या डोळ्यातून खोल अंतरंगात साठवून ठेवत होतो. तो क्षण आला. तिच्या नजरेला माझी नजर भिडली. मनात लख्खं चांदण सांडून गेले. ती लाजली वरमली.लाजेचे रंगात तिचा चेहरा ओथंबून गेला. जगात सा-यात सुंदर काय असेल बरं?

 सखीचं लाजरं हासणं...!!! मी कुठल्याश्या धुंदीत शिरलो.मला वेडच लागलं होतं. तिच्या नजरेला नजर भिडून घ्यायचं.मी माझे केस ठीक आहेत ना हे पाहिले.शर्ट ही ठीक ठाक केले. ती नुसती मला आवडून उपयोग काय होता? मी ही तिला आवडणं आवश्यक होतं. ती माझ्यासाठी खूप काही होती. नजरा नजर सुरूच राहिली. ती ही मुरक्या मुरक्या हसू लागली. मला तर भानच नव्हतं. राहिलं.मी तिच्या अधिक जवळ जाण्याचा प्रयत्न करत होतो.मला तिचं नाव विचारायचं होतं. इतक्या सुंदर मुलीचं काय नाव असू शकेल बरं? मी तिच्या नावाचा अंदाज बांधत होतो. तिला मला पत्ता ही विचारायचा होता.पण अनर्थ झाला एक गाडी आली.गर्दीचा लोट त्या गाडीकडे धावला.ती ही गर्दीचा भाग झाली.मी तिला शोधत होतो.मन माझं सैरभैर झालं होतं. ती कुठे गेली? मी व्याकूळ होऊन तिला पहात होतो. ती कुठेच दिसतं नव्हती. मी त्या बसच्या मागे घिरट्या घालत होतो. काय,आश्चर्य ती बसच्या एका खिडकीतून माझ्याकडे पहात होती.मी वरमून गेलो पुन्हा एकदा तिच्या नजरेत नजर खुपसली. ती गोड हासली आणि कपाळावर मारून घेतली. नुसतीच हासत राहिली.मी तिला हात करत बस कडे झेपावलो. बस आली. ती बाय करत होती. मी तिला फ्लाईंग किस केला. तिनं ही केला. पत्ता लिहून टाक असा इशारा केला. तिनं एक कागद खाली फेकला. बस भूर्र निघून गेली. मी वेड्यासारखं अजून ही तो कागद शोधतो आहे. वीस वर्ष झालेत त्या घटनेला. मी जामखेड बस स्थानकावर गेल्यावर ती भेटेल असं वाटतं. ती कशी दिसत असेल आता? प्रेम जर देवाची देणगी असेल तर ती मला नक्की भेटेल ना..? माणसाला एक आयुष्य थोडच  असतं? सात जन्मा तरी ती मला नक्की भेटेल? वाटं तर पहातो आहे.